Categorieën
Open Brief

Open brief ‘Wat is er toch aan de hand?’

Waar de sociaal werker eerder de tanden zette in onrecht en als rasechte straatwerker met vuist op tafel de problemen luidkeels beschreeuwde, proberen we nu lief en voorzichtig en vooral […]

Waar de sociaal werker eerder de tanden zette in onrecht en als rasechte straatwerker met vuist op tafel de problemen luidkeels beschreeuwde, proberen we nu lief en voorzichtig en vooral niet te luid de mensen te ondersteunen in het rasterwerk van papierwerk, achterstallige betalingen, tijdelijke jobs.

We proberen hen met smeekbedes aan immokantoren aan een woning te helpen, we kneden en masseren tot ze in het pakketje passen die de deur opent naar gespecialiseerde hulp. Met lede ogen, armen languit naast ons lichaam en met open mond bekijken we de actualiteit van de laatste weken. Want, ja, de besparingsmaatregelen zullen impact hebben op de mensen waar we mee werken, ze zullen impact hebben op de uitbouw van ons werk.

Wat doet dat ons, beroert dit de gemoederen van de maatschappelijk werker binnen het CAW… kijken we toe of bundelen we signalen en laten we onze stem horen? Het voelt alsof we deel worden van iets waar we geen deel van wensen te zijn. We houden problemen in stand, enerzijds, door wat we kunnen stretchen, te rekken naar wat we eigenlijk niet zo heel goed kunnen, maar wel moeten omdat niemand anders het doet.

We dekken toe, anderzijds, door deze manoeuvres niet te schreeuwen, maar te fluisteren, te
‘compromissen’, door te kijken in de ander zijn richting als het op signaleren aankomt. Nu mensen het harder te verduren krijgen, in steeds moeilijker omstandigheden leven horen we koude boodschappen van de leiders in onze democratie. Lossen we de problemen op met een terugkeer naar de oeroude caritas-gedachte? De warmste week als ‘belijving’ van de vermaatschappelijking van de zorg?

Stretchen kunnen we… maatschappelijk werkers zijn out-of-the-box denkers, maar hoe kan creatief verder nagedacht worden als dat gedachtengoed geen vaste grond krijgt? Als geen koepelorganisatie deze ideeën oppikt en uitwerkt, ondersteunt en tevens mensen hierin opleidt…

Hoe kan je blijvend creatief denken als we niet kunnen rekenen op steun om zeer laagdrempelige initiatieven uit te bouwen die mensen bij elkaar brengen en hen dat duwtje geven richting hulp? Die laagdrempelige initiatieven die onvoorwaardelijk hun deur openzetten…

We zetten op micro en mesoniveau mooie overlegstructuren op, om de afstanden tussen hulporganisaties te verkleinen. Dat levert op, in sneltempo. Het lijkt ons belangrijk dat we ons wapenen, ons bewust zijn over de zo menselijke en makkelijke reflex om je kwaadheid en onmacht te richten naar een collega van een andere afdeling of een andere organisatie die zijn grenzen trekt.

We horen ons niet kwaad te maken op de hulpverlener van het psychiatrisch ziekenhuis die een patiënt niet kan opnemen, we moeten ons kwaad maken op de resem keuzes van een regering die ervoor zorgt dat er moet gevochten worden voor een plekje gepaste hulp. Elkaar beoordelen en veroordelen lijkt sterk op wat we zien gebeuren in onze samenleving. Bevolkingsgroepen zetten zich af tegen andere groepen, mensen zien elkaar als bedreiging, er is een klimaat van angst. Een regering die de bodem van solidair samenleven wegneemt en beknot is het laatste wat deze samenleving nodig heeft.

Als sociaal werkers lijkt het ons essentieel dat we collega’s, cliënten, vrienden en familie hierop attent maken, we hebben een taak om dit te blijven herhalen, te blijven agenderen, te blijven in discussie brengen, te blijven signaleren. Het lijkt ons billijk hierbij een oproep te doen om zichtbaar te maken waar we voor staan, wat wij belangrijk vinden als tegenreactie op hetgeen we met lede ogen, slappe armen en open mond zien gebeuren.

Na jaren investeren in interne opbouw rond fusies en interne herstructureringen komen we op een kruispunt op maatschappelijk vlak. Dat vraagt nu meer dan ooit om een signaal naar buiten. We voelen ons strijdvaardig, maar kunnen dit niet alleen.

Er lopen initiatieven die deze verontwaardigingen en strijdlustigen bundelen, we hopen dat we hier met velen een plaats kunnen in vinden de komende weken. Verder zou een krachtige visie, een strijdlust van een intussen groot aanwezig orgaan in Vlaanderen, het CAW, een zinvolle en welkome stem zijn in deze tijden. We maken ons ‘SAMen ongerust’, we vragen ‘zuurstof aan solidariteit’

3/12 -> ​www.vuur-werk.vlaanderen​ donderdagnamiddag martelarenplein Brussel.

Reintje, Erica en team wonen Brugge

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *