Tanya heeft het al even moeilijk sinds de scheiding.
Ze vecht al enkele maanden om te overleven, want het was zo een scheiding. Men vecht ervoor. Thuisloos is ze. Dat is wanneer je niet op straat woont, maar ook geen thuis hebt. Je slaapt op het tapijtje in de gang bij een onbekende of op de zetel, samen met je kinderen, wanneer je zus die je in huis nam eindelijk gaan slapen is. Er moet snel een oplossing komen. De kinderen heeft ze op internaat gestuurd. Dat doet geen deugd aan een moederhart. Ze wil niet denken over wat dit doet met een kinderhart. Dat wil ze niet voelen. Dat kan ze nu niet aan. Ze vecht niet meer lijfelijk om te overleven, ze vecht tegen een depressie, een tegenstander zonder naam, zonder gezicht en vooral zonder rede. Smeerlap.
Ze komt naar ons Inloopteam. Hier kan ze mama zijn, want zo spreken we haar aan. We vinden samen met een welzijnspartner een tijdelijke woonst. Ze komt op adem, durft haar longen terug te vullen, want het doet niet meer zoveel pijn om te leven, om te voelen. Het inloopteam zoekt en zoekt samen met haar, op haar tempo naar stabiliteit en rust. We geven niet op. We nemen het van haar over als ze het even niet meer aankan, we laten haar in haar kracht wanneer het weer even wat beter gaat.
We vinden samen een woning. Met een tapijtje in de gang en een zetel in de woonkamer, maar die dienen nu niet meer om op te slapen.
Aneta komt hier al lang.
Waarschijnlijk al langer dan de meeste van de medewerkers. Ze komt uit de Balkan. Ze is geen mama, maar toch komt ze naar ons Inloopteam.
Elke vrijdag, ook tijdens de schoolvakanties wanneer we niet open zijn. Dat weet ze wel, dat we niet open zijn. Ze komt gewoon om er zich van te vergewissen van wat ze eigenlijk al weet. “We zijn inderdaad niet open, Aneta. Sorry hoor. Toch een kopje koffie?”
Wat zoekt ze hier? Waarschijnlijk die kop koffie en een babbel. Dat vindt ze hier elke vrijdag. Ze vertelt graag. Steeds hetzelfde verhaal. Het verhaal over haar zus die stierf toen ze nog jong was. Aneta is nu 70 jaar. Ze voelt zich hier thuis. Vooral op vrijdag want dat is de laatste dag dat alle diensten en ontmoetingsplaatsen open zijn. Even beseffen dat ze bestaat dankzij de babbel, de vriendschap, de koffie, vooraleer het weekend ingaat en ze weer voor even nergens heen kan.
Ons Inloopteam is een open huis voor talloze gezinnen met jonge kinderen, maar eigenlijk voor zoveel mensen meer. Elke dag zetten de medewerkers zich in om samen met deze gezinnen stappen voorwaarts te zetten. Niet zelden zijn het gezinnen die (nog) geen aansluiting gevonden hebben elders. We tellen ze, elk jaar opnieuw, ze zijn met meer dan duizend. Ze vertegenwoordigen een veelvoud aan kinderen. We zijn er voor degenen die aan het bekomen zijn van een tegenslag, die even een compagnon de route nodig hebben omdat het even niet meer lukt, we zijn er voor degenen die daar hangen tussen schip en wal. We helpen waar nodig, proberen overzicht te krijgen, we verbinden met onze o zo waardevolle partners binnen het welzijnswerk. We sluiten het net zodat we niemand hoeven te verliezen. We begeleiden, bemiddelen, verbinden, verwijzen warm door, maar vooral zetten we stappen vooruit met deze gezinnen die overleven in precaire situaties. Wij klampen aan, we blijven aanklampen. Dat is de kracht van de Inloopteams. De kracht van talloze middenveldorganisaties die stukje bij beetje er zijn voor degenen die juist een stomp in de maag hebben gekregen en even niet weten hoe ze daar alleen kunnen van bekomen.
Arne Van Schoors
vzw De SLOEP