Vorig jaar trok ik vanuit Vormingplus Oost-Brabantnaar Diest om mensen met een migratie-achtergrond aan het woord te laten. I.p.v. een project te planten dat uit mijn eigen witte geest is ontsproten eens te luisteren naar wat zij nodig hebben. Of zal ik zeggen wat wij nodig hebben. Want is dat niet wat we willen, betekenisvol samenleven met elkaar? Ik vertrok met de idee om te werken rond racisme en eindigde met een project over brood. Een project over verbinding, over wat we gemeenschappelijk hebben, over het verbreken van vooroordelen.
Mensen die verschillen van jou kunnen een spiegel voorhouden. We kunnen zoveel van elkaar leren. Ik barst uit in een lachbui wanneer iemand vertelt hoe goed hij al geïntegreerd is. “Na mijn werk ga ik nu naar huis, zeg ik zeker geen dag tegen mijn buurman als ik hem op straat tegenkom, en zet ik mij voor den tv”. Ik word geslagen met verstomming wanneer iemand vertelt dat “ze in Diest 20 jaar nodig hebben om je te leren kennen.” Ik ben ontroerd als iemand opstaat en zegt “ik ben geen Mauritiaan maar een Belg en ik ben het beu om dat telkens te moeten herhalen”. Ik ben hoopvol wanneer iemand zegt dat “het ook onze taak is om te gaan aankloppen bij de buren”. En ik voel diepe schaamte wanneer ik hoor dat iemand die hier is komen wonen “naar zijn buren stapte met een Colombiaans gebak om contact te leggen omdat ze tot dan toe enkel werd ontvangen met een afkeurende blik”.
Onze samenleving is verkild. Vlamingen hebben nauwelijks contact met hun buren. In mijn geboortestad Leuven gaven slechts 40% van de mensen in 2017 aan elkaar te vertrouwen. 30% gaf aan de namen van zijn buren zelfs niet te kennen. Er zijn mensen die vasthouden aan een soort Vlaams ideaalbeeld dat niet bestaat. En nog anderen laten zich meeslepen door polariserende propaganda en onwaarheden die beweren dat migranten “onze jobs afpakken en leven van onze sociale zekerheid”. Wel ik verzeker u dat het voor iedereen een meerwaarde is om een diverse samenleving te hebben.
Woensdag komen wij op straat. We gaan op de barricade staan voor een warme inclusieve samenleving in een tijd waar onze regering duidelijk andere doelen vooropstelt. Een samenleving waarbij mensen bij elkaar gaan aankloppen en elkaar helpen. Een samenleving waarbij we solidair zijn voor diegenen die het niet zo breed hebben als ons of niet van dezelfde privileges genieten verdomme. Ja ik scheld! Want het is blijkbaar erg moeilijk vandaag om de rijkdom die we hebben vergaard op de kap van andere landen en culturen opnieuw open te stellen en te delen met elkaar. Daarom pleit ik voor menselijkheid! Voor een land waar mensen worden welkom geheten en ze niet in de kou blijven staan. Het moest jou maar eens overkomen!
Charlotte Marie Dooms