CAW Archieven - VuurWerk

Minister van Welzijn Wouter Beke wil dat de CAW’s (centra voor algemeen welzijnswerk) vijf miljoen besparen vanaf 2020. De minister geeft tegelijk op verschillende fora en media de boodschap dat er op ‘initiatieven en hulp voor kwetsbare mensen op het terrein’ niet bespaard wordt. “Iets dat we niet goed kunnen rijmen en waar we verontwaardigd over zijn” zegt Anita Cautaers. “Maar we zijn vooral bezorgd. Deze maatregel heeft wel degelijk rechtstreeks effect op de meest kwetsbare mensen in de samenleving. Die dreigen uit de boot te vallen.”

Alle CAW’s sluiten op 3 december de deuren en nemen deel aan de geplande actie van de vuurwerkweek, in solidariteit met andere organisaties die getroffen worden door de regering.

Besparing treft kwetsbare mensen

“Het houdt voor ons geen steek dat deze maatregel kwetsbare mensen niet zou treffen” benadrukt Anita Cautaers. De besparing betekent voor de CAW’s minstens 75 jobs minder. Dit wil zeggen dat we minder mensen kunnen helpen, want besparen betekent keuzes maken. Concreet zou dit bijvoorbeeld betekenen dat we minder kunnen inzetten op slachtofferhulp en dat we daardoor per jaar 4.656 minder slachtoffers van een misdrijf of verkeersongeval kunnen helpen. Of dat we minstens 2.678 chatvragen niet langer kunnen beantwoorden. Of dat we minder inzetten op het JAC en dus minstens 5.907 kinderen en jongeren met een hulpvraag aan de deur laten staan. Of dat we minstens 8.434 mensen met vragen over stress, draagkracht, eenzaamheid en andere psychische problemen in de kou laten staan. “Waar kunnen die kwetsbare mensen nog terecht als ook andere sectoren moeten besparen en al met wachtlijsten zitten? Wij geven al jaren het signaal dat er juist meer inzet nodig is om welzijn te versterken. Nu krijgen verschillende zorg- en welzijnsorganisaties de boodschap dat ze moeten besparen. Hoe rijm je dit met een warm en solidair Vlaanderen?”

Bezorgd om onze medewerkers

“Over stress en draagkracht gesproken: De draagkracht van onze medewerkers en vrijwilligers wordt hierdoor nóg meer onder druk gezet. Terwijl zij al onder flinke werkdruk staan. De minister geeft de boodschap dat hij niet wil besparen op de hulpverlening op het terrein, maar tegelijk schrapt hij jobs en bouwt hij arbeids- en loonvoorwaarden van medewerkers af. Er wordt dus meer verwacht met minder middelen. Dit komt de kwaliteit van onze hulpverlening niet ten goede” aldus Anita Cautaers. “Zouden we niet beter zorg dragen voor hulpverleners? Zij leveren belangrijk werk voor de cohesie van de samenleving. Het aantal burn-outs in de zorg- en welzijnssector is een duidelijk signaal dat de druk nu al te hoog is.”

De CAW’s gaan massaal hun verontwaardiging tonen in Brussel. Ze sluiten collectief hun deuren op 3 december en nemen deel aan de geplande actie binnen het kader van de vuurwerkweek. Nachtopvang en crisishulpverlening blijven wel gegarandeerd, de residentiële werkingen gaan over op minimale dienstverlening.

brief overgenomen van CAW.be

Waar de sociaal werker eerder de tanden zette in onrecht en als rasechte straatwerker met vuist op tafel de problemen luidkeels beschreeuwde, proberen we nu lief en voorzichtig en vooral niet te luid de mensen te ondersteunen in het rasterwerk van papierwerk, achterstallige betalingen, tijdelijke jobs.

We proberen hen met smeekbedes aan immokantoren aan een woning te helpen, we kneden en masseren tot ze in het pakketje passen die de deur opent naar gespecialiseerde hulp. Met lede ogen, armen languit naast ons lichaam en met open mond bekijken we de actualiteit van de laatste weken. Want, ja, de besparingsmaatregelen zullen impact hebben op de mensen waar we mee werken, ze zullen impact hebben op de uitbouw van ons werk.

Wat doet dat ons, beroert dit de gemoederen van de maatschappelijk werker binnen het CAW… kijken we toe of bundelen we signalen en laten we onze stem horen? Het voelt alsof we deel worden van iets waar we geen deel van wensen te zijn. We houden problemen in stand, enerzijds, door wat we kunnen stretchen, te rekken naar wat we eigenlijk niet zo heel goed kunnen, maar wel moeten omdat niemand anders het doet.

We dekken toe, anderzijds, door deze manoeuvres niet te schreeuwen, maar te fluisteren, te
‘compromissen’, door te kijken in de ander zijn richting als het op signaleren aankomt. Nu mensen het harder te verduren krijgen, in steeds moeilijker omstandigheden leven horen we koude boodschappen van de leiders in onze democratie. Lossen we de problemen op met een terugkeer naar de oeroude caritas-gedachte? De warmste week als ‘belijving’ van de vermaatschappelijking van de zorg?

Stretchen kunnen we… maatschappelijk werkers zijn out-of-the-box denkers, maar hoe kan creatief verder nagedacht worden als dat gedachtengoed geen vaste grond krijgt? Als geen koepelorganisatie deze ideeën oppikt en uitwerkt, ondersteunt en tevens mensen hierin opleidt…

Hoe kan je blijvend creatief denken als we niet kunnen rekenen op steun om zeer laagdrempelige initiatieven uit te bouwen die mensen bij elkaar brengen en hen dat duwtje geven richting hulp? Die laagdrempelige initiatieven die onvoorwaardelijk hun deur openzetten…

We zetten op micro en mesoniveau mooie overlegstructuren op, om de afstanden tussen hulporganisaties te verkleinen. Dat levert op, in sneltempo. Het lijkt ons belangrijk dat we ons wapenen, ons bewust zijn over de zo menselijke en makkelijke reflex om je kwaadheid en onmacht te richten naar een collega van een andere afdeling of een andere organisatie die zijn grenzen trekt.

We horen ons niet kwaad te maken op de hulpverlener van het psychiatrisch ziekenhuis die een patiënt niet kan opnemen, we moeten ons kwaad maken op de resem keuzes van een regering die ervoor zorgt dat er moet gevochten worden voor een plekje gepaste hulp. Elkaar beoordelen en veroordelen lijkt sterk op wat we zien gebeuren in onze samenleving. Bevolkingsgroepen zetten zich af tegen andere groepen, mensen zien elkaar als bedreiging, er is een klimaat van angst. Een regering die de bodem van solidair samenleven wegneemt en beknot is het laatste wat deze samenleving nodig heeft.

Als sociaal werkers lijkt het ons essentieel dat we collega’s, cliënten, vrienden en familie hierop attent maken, we hebben een taak om dit te blijven herhalen, te blijven agenderen, te blijven in discussie brengen, te blijven signaleren. Het lijkt ons billijk hierbij een oproep te doen om zichtbaar te maken waar we voor staan, wat wij belangrijk vinden als tegenreactie op hetgeen we met lede ogen, slappe armen en open mond zien gebeuren.

Na jaren investeren in interne opbouw rond fusies en interne herstructureringen komen we op een kruispunt op maatschappelijk vlak. Dat vraagt nu meer dan ooit om een signaal naar buiten. We voelen ons strijdvaardig, maar kunnen dit niet alleen.

Er lopen initiatieven die deze verontwaardigingen en strijdlustigen bundelen, we hopen dat we hier met velen een plaats kunnen in vinden de komende weken. Verder zou een krachtige visie, een strijdlust van een intussen groot aanwezig orgaan in Vlaanderen, het CAW, een zinvolle en welkome stem zijn in deze tijden. We maken ons ‘SAMen ongerust’, we vragen ‘zuurstof aan solidariteit’

3/12 -> www.vuur-werk.vlaanderen donderdagnamiddag martelarenplein Brussel.

Reintje, Erica en team wonen Brugge